Angielski termin ‘counselling’ w dosłownym tłumaczeniu oznacza ‘poradnictwo’. Jego rzeczywiste znaczenie nie odnosi się jednak do bezpośredniego udzielana porad, a raczej specyficzny rodzaj wsparcia psychicznego, który pomaga takiej osobie odzyskać utracona równowagę, odnaleźć wyjście z trudnej sytuacji lub odkryć nowe sposoby radzenia sobie z życiowymi trudnościami. Jest to pomoc adresowana do osób, które nie cierpią na silne i długotrwałe zaburzenia psychiczne, a jedynie chwilowo zatraciły umiejętność samodzielnego radzenia sobie z problemem. W pracy counsellingowej sytuacja klienta nie jest porównywana z normą statystyczną. Counsellor nie podsuwa również gotowych, sprawdzonych rozwiązań. Człowiek jest traktowany jako unikalna jednostka, której sytuacja życiowa oraz problem mają charakter niepowtarzalny. Działanie, które odnosi skutek w sytuacji jednej osoby, może być zupełnie nieefektywne w przypadku kogoś innego. Counsellor nie ma na celu zdiagnozować klienta, a jedynie pomoc odzyskać panowanie nad sytuacją. Doradca wychodzi z założenia, że klient jest w stanie samodzielnie odnaleźć rozwiązanie najbardziej adekwatne do swojej sytuacji oraz w oparciu o własne punkty odniesienia. Trudność polega zwykle na utraceniu szerszej perspektywy. Klient, który nie potrafi w danej chwili wykorzystać pełni posiadanej wiedzy oraz uczuć, zapętla się wybierając nieskuteczny model zachowania. Współpraca trwa stosunkowo krótko i może zajmować od 1 do kilkunastu sesji. Dłużej trwający proces zdarza się raczej rzadko.